آنالیز افتراقی بیان ژن در گیاه aeluropus littoralis در پاسخ به استرس شوری با استفاده از cdna-aflp

شوری با ایجاد تنش یونی (سطوح بالای سدیم و کلر) و تنش اسمزی (ممانعت از جذب آب توسط ریشه و کمبود آب در بافت های گیاهی) موجب کاهش رشد و یا مرگ سلول می شود که در نهایت کاهش دهنده ی تولیدات زراعی است. در این تحقیق مکانیسم تحمل شوری در هالوفیت aeluropus littoralis تحت تیمار کلرید سدیم در چهار سطح 120، 250، 450 و 600 میلی مولار با استفاده از تکنیک cdna-aflp مورد بررسی قرار گرفت. از لحاظ فنولوژیکی تنش شوری موجب کاهش رشد شاخساره، نسبت شاخساره به ریشه و کلروفیل در این هالوفیت گردید. در سطح شوری 250 میلی مولار گیاه دارای بیشترین رشد فیزیولوژیکی بود در حالیکه در این سطح بیشترین تعداد tdf (transcript-derived fragments) تظاهر یافته نیز مشاهده گردید، همچنین بیشترین واریانس کیفی نسبت به شاهد در مقایسه با سایر تیمارها مربوط به سطح شوری 250 میلی مولار بود. بررسی های مولکولی نشان دادند که با افزایش شوری میزان خاموشی ژنها نیز افزایش یافته است بطوریکه سطح شوری 600 میلی مولار بیشترین خاموشی ژن را در بین تیمارها بخود اختصاص داد. شش الگوی بیانی بصورت 1. افزایش 2. کاهش 3. خاموش شدن ژن 4. فعال شدن ژن 5. تظاهر پایدار و 6. تظاهر ناپایدار در پاسخ هالوفیت آلوروپوس لیتورالیس به شوری مشاهده گردید و در بین tdfهایی که واریانس نشان دادند بیشترین مقدار مربوط به فعال شدن ژنهای خاموش در گیاهان شاهد بود بطوریکه13 درصد از کل tdfها را بخود اختصاص داد. فعال شدن ژنهایی که در سطح شاهد خاموش بودند در تیمار نمکی 250 میلی مولار که گیاه بیشترین میزان رشد را حتی نسبت به سطح بدون تنش داشت در بیشترین مقدار خود بود. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که سطح شوری 250 میلی مولار بهترین تیمار جهت درک مکانیسم تحمل به شوری و جداسازی ژنهای کلیدی القا کننده ی تحمل در این هالوفیت است و فعال سازی ژنهای خاموش در شرایط عادی رشد گیاه در اثر اعمال تنش متداول ترین مکانیسم تحمل شوری در این هالوفیت است بطوریکه تظاهر این ژنهای خاموش علاوه بر القا تحمل شوری در این گیاه موجب افزایش رشد در شریط تنش (250میلی مولار) حتی نسبت به گیاهان شاهد شده است. در این تحقیق ترکیب های پرایمری e-acc , m-cat ،e-act , m-cac و e-agg , m-cac برای ریشه و e-aag , m-ctg برای اندام های هوایی در صوریتکه هضم آنزیم توسط آنزیمهای برشی mse i/ ecor i صورت گرفته باشد مناسبترین ترکیب پرایمری جهت شناسایی و جداسازی ژنهای القاء کننده ی تحمل شوری شناخته شدند زیرا بیشترین تعداد ژنهایی را که در اثر اعمال تنش فعال شدند و یا در اثر افزایش شوری افزایش بیان نشان دادند با استفاده از این ترکیبات پرایمری قابل شناسایی بودند. در نهایت tdf50 جداسازی، تکثیر مجدد و توالی یابی شدند و در 9 گروه عملکردی دسته بندی گردیدند که شامل پروتئین های پاسخگو به تنش، تولید انرژِی، نقل و انتقالات غشایی، تنظیم فعالیت و استحکام rnaی ریبوزومی، رشد و تقسیمات سلولی، تنظیم رونویسی و بیان ژن، کاتابولیسم، پیام رسانی، پروتئین های فرضی و پروتئین های ناشناخته بودند.